Fanfic Malerose 'เพื่อนตาย'

ข้อมูลเบื้องต้น

     เป็นแฟนฟิคที่แต่งขึ้นโดยเฉพาะเพื่อสนองตัณหาของไรท์เองค่ะ 5555 ตัวละครก็คือวง Malerose นั่นเอง แต่ยังเป็นสมาชิกเก่า นั่นก็คือ พี่เอก พี่เทมส์ พี่ชิโร่ พี่ท๊อฟ และพี่อ๊อฟ เนื้อเรื่องและบทสทนาอาจจะมีการทำร้ายบ้างนิดหน่อย ทำใจค่ะ เพื่อให้ได้ฟิล อย่ารอช้า อ่านเลยค่ะ ตอนเดียวจบบบ

     เอ้า ลืมแนะนำตัว ชื่อ เมษา นะคะ เรียก เม ก็ได้ เป็นแฟนคลับ เมลโรส เอง > < พอดีได้แรงบรรดาลใจจากฟิคจิตคล้ายๆกันนี้เลยอยากแต่งบ้าง เลยได้ออกมาอย่างงี้ ใช้เวลาแต่งสองอาทิตย์ แล้วก็แก้อีกสองอาทิตย์ เนื้อเรื่องตนแรกสั้นกว่านี้อีกค่ะ ตอนนี้ก็ยังรู้สึกว่าสั้นอยู่ ฮ่าาาา
     *คำเตือน*
     ฟิคนี้มีความจิตค่อนข้างมากถึงมากที่สุด อย่าทำตามล่ะ

เนื้อเรื่อง

Fanfic Malerose 'เพื่อนตาย'

 

        ตึก...ตึก....ตึก

       เสียงฝีเท้าดังขึ้นเป็นจังหวะ ตรงเข้าไปยังห้องนอนห้องหนึ่ง ซึ่งมีร่างสูงร่างหนึ่งนอนหลับอยู่บนเตียงขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ หน้าอกของร่างบนเตียงที่กระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะ บ่งบอกได้ถึงการนอนหลับสนิทได้เป็นอย่างดี

       "ลาก่อนเพื่อน......"

       "เฮ้ย!!"ร่างนั้นถูกปลุกด้วยเสียงพึมพัมเบาๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ยินชัดเจน เขาลืมตาขึ้นมา พบอีกร่างหนึ่งที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะอยู่ด้วยกันมานานหลายปีจนจำรายละเอียดบนใบหน้าได้ทั้งหมด ผมยาวสลวย และใบหน้าที่ออกจะติดสวยเล็กน้อย บัดนี้เปลี่ยนไปเพราะความบิดเบี้ยวที่กัดกินจิตใจ

       เสียงแหวกอากาศของของมีคมในมือที่กำลังจะแทงลงมา ด้วยความตกใจ เขาจึงพลิกตัวหลบ แต่กลับไม่พ้น ได้แผลตื้นเป็นทางยาวมากลางหน้าท้อง

       "แกทำอะไรเนี่ย!?"เขาถามด้วยความฉงน ยังคงงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มือกุมแผลอย่าลืมตัว

       "อย่าถาม! ตายซะเถอะแก!!"ว่าแล้ว ผู้ที่บุกเข้ามาในห้องก็กรีดมีดซ้ำลงไปตรงแผลเดิม มีดคมกริบส่งผลให้แผลลึกมากขึ้น เลือดไหลอาบจนหยดลงข้างเตียง ดวงตาของคนที่ถูกแทงเบิกโพลงด้วยความอึ้งและสับสน

       "อึก!! ยะ หยุดนะเว้ย!!!"เขาร้องห้าม พยายามควานหาสิ่งที่พอจะใช้เป็นอาวุธได้แถวๆ นั้น แต่กลับไม่มีอะไรที่ใช้ได้เลยสักอย่างเดียว

       "หึๆ.....หึ......."

       "อ๊ากกกกก!!!!"เขายังคงถูกความคมของใบมีดกรีดซ้ำแล้วซ้ำเล่าบนร่างกาย เสียงสุดท้ายที่ดังขึ้นในห้องนั้นจึงกลายเป็นเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดไปโดยปริยาย...

    

       "อืออ...หือ? อะไรเนี่ย?"เอกรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอะไรแว่วมา เขางัวเงียสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาในห้องนอนของตัวเอง พบกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง มีลายมือหวัดๆ อ่านยากกึ่งคอมพิวเตอร์ เป็นประโยคสั้นๆ ได้ใจความ

       "อะไรก็ไม่รู้  แล้วมาอยู่ในห้องได้ไง? ช่างเถอะ เดี๋ยวค่อยมาอ่านก็แล้วกัน"ด้วยความขี้เกียจ(?)ของเอก เอกจึงลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำแต่งตัว เปิดทีวีนั่งดูข่าวอยู่พักหนึ่ง ก่อนนึกขึ้นได้ว่ากระดาษแผ่นนั้นยังอยู่ที่เดิม จึงลุกขึ้นไปดูอีกครั้ง

       'ฆ่าเพื่อนๆ ของคุณซะ ก่อนที่พวกเขาจะฆ่าคุณ'

       เอกอ่านแล้วขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าเจ้าของกระดาษแผ่นนี้ต้องการจะสื่ออะไร จึงจะหยิบขึ้นมาดูใกล้ๆ

       "โอ้ย!!"เอกหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา แต่ยังไม่ทันได้ยกขึ้นมาในระดับสายตา ก็รู้สึกแสบร้อนที่ข้อมือ เหมือนมีอะไรร้อนๆ มานาบไว้ เอกสะบัดกระดาษออกจากมือทันที ก่อนหันไปคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทร. หาเทมส์

       "หือ?"เอกเปิดหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นข้อความขึ้นว่ายังไม่ได้อ่านอยู่หลายข้อความที่เทมส์ส่งมา เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว

       'เอก หนีไป'

       'ไอ้ชิ มันจะไปหาแกที่คอนโด มันจะไปฆ่าแก'

       'ฉันจะไปช่วย ระวังตัวไว้ด้วย'

       "อะไรของมันวะ...."เอกเดินไปเปิดตู้เย็น จะหยิบน้ำขึ้นมาดื่มแก้กระหาย ในขณะเดียวกันก็คิดเรื่องข้อความของเทมส์ไปด้วย

       'ฆ่าเพื่อนๆ ของคุณซะ ก่อนที่พวกเขาจะฆ่าคุณ' พวกเขา....หมายถึงไอ้ชิงั้นหรอ? หรือว่าจะมีหลายคน งั้นแสดงว่าไอ้เทมส์ก็ต้องโดนไอ้ชิเล่นงานแล้วดิ!?

       เอกลองนำสิ่งที่เทมส์บอกมาโยงกับกระดาษแผ่นนั้น ใช้เวลาทำความเข้าใจอยู่ไม่นานก็พรวดพราดไปที่ประตูทันที แต่ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า

       ถ้าชิโร่มายืนดักรออยู่แล้วล่ะ?

       คิดได้ดังนั้นจึงวิ่งไปหยิบคัตเตอร์ที่เพิ่งซื้อมาอยู่บนโต๊ะเครื่องเขียน ถือจ่อเตรียมไว้ที่ข้างประตู แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็มีคนถีบประตูเข้ามาซะก่อน

       "ไอ้เอก! ตายซะ!!"ว่าแล้วคนที่ถีบประตูเข้ามาก็ยกมีดเล่มใหญ่เปื้อนเลือดในมือขึ้น ฟันถากแขนซ้ายของเอกไป เฉือนเนื้ออกไปจำนวนหนึ่งจนเลือดอาบ

       "อึก...ดีนะที่เชื่อเทมส์ ไม่งั้นแย่แน่ๆ"เอกพึมพัมกับตัวเอง มือเรียวกุมแผลที่เริ่มมีเลือดไหลออกมา

       "นี่มันยังมีแรงเหลือโทร. มาบอกแกอีกหรอเนี่ย....แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันค่อยไปฆ่ามันใหม่ก็แล้วกัน ฮ่าๆๆ"ชิโร่หัวเราะร่วน

       "แกทำอย่างนี้เพื่ออะไรวะ แล้วคนอื่นล่ะ?"เอกทำหน้ากวน ถามถ่วงเวลาพลางสอดส่องหาช่องทางหนี

       "ไม่ต้องรู้หรอก เพราะยังไงแกก็ต้องตายอยู่แล้ว จริงมั้ย?"ชิโร่เลียสันมีดจุดที่มีเลือดเปื้อน ค่อยๆ เดินเข้าไปหาเอกอย่างใจเย็น

       "ใครจะไปยอมล่ะเฟ้ย!"เอกโยกตัวหลบคมมีดที่พุ่งเข้ามา ถีบหลังชิโร่ส่งท้ายให้หน้าคว่ำ ก่อนวิ่งออกไปทันทีโดยไม่รอให้ชิโร่ตั้งตัว ประตูหนีไฟเปิดค้างไว้เอกจึงเร่งฝีเท้า วิ่งไปให้ถึง แต่ชิโร่กลับตามออกมาทัน

       "ฤทธิ์เยอะนักนะแก! ถ้างั้นก็ตายตรงนี้แหละ!!"ชิโร่ถีบข้อพับขาของเอกอย่างแรงจนล้ม ก่อนจะกระโดดขึ้นคร่อมร่างเล็กและปัดมีดในมือของร่างนั้นออกจนกระเด็นไปไกล ยกมีดขึ้นสูง เตรียมจะฟันลำคอให้ขาดกระเด็น

       

       ปัง!!

 

                                            .......

 

       ย้อนกลับไปราวหนึ่งชั่วโมงก่อน

 

       "อ้าว ท๊อฟ มาทำอะไรแถวนี้?"ชิโร่เดินเข้ามาทักท๊อฟ ที่กำลังเดินเรื่อยเปื่อย ดูวิวแม่น้ำอยู่บนสะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา

       "มาเดินเล่นน่ะ แล้วนายล่ะ"ท๊อฟเหม่อมองออกไป ได้ยินเสียงชิโร่พูดด้วยความสดใสแบบปกติ ก่อนที่ประโยคหลังจะเปลี่ยนเป็นบ่นพึมพัมเบาๆ เหมือนตั้งใจไม่ให้ได้ยิน

       "มาเดินเล่นเหมือนกัน แต่แก....ต้องตายวันนี้!"

       "ฮะ? แกว่าอะไรนะ??"

       ปึ้ก!

       "ทะ..ทำอะไร ชิโร่!"ชิโร่เอามือข้างหนึ่งกดหัวท๊อฟสุดแรง ตั้งใจให้ตกลงไปในแม่น้ำ แต่ท๊อฟใช้มือทั้งสองข้างจับราวสะพานไว้ได้ทัน

       "แรงเยอะซะจริง"ว่าแล้วชิโร่ก็เตะหน้าแข้งของท๊อฟ ทำให้ท๊อฟที่ยังไม่ได้ตั้งตัวสะดุ้งโหยง ก่อนจับขายกขึ้น ผลักตีลังกาตกลงผืนน้ำอันมืดมิดไปอย่างง่ายดาย โดยที่ยังไม่ทันได้คว้าอะไรไว้เลย

       "บายเพื่อน...."นั่นคือประโยคและรอยยิ้มสุดท้ายที่ท๊อฟได้เห็น ก่อนจะตกลงสู่ระยะที่ไม่สามารถได้ยินเสียงใดๆ รอบข้างอีกเลย......

 

       "แค่กๆ...แฮก....แฮก อึก แฮก....."ท๊อฟที่ถูกชิโร่ผลักตกจากสะพานลงสู่แม่น้ำพยายามตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำอยู่นานเป็นชั่วโมง จนหมดแรง ขึ้นมาหอบหายใจบนฝั่งได้สำเร็จ

       เขาได้กระดาษแบบเดียวกับเอก และเขาเลือกที่จะเชื่อมัน จึงพกปืนไว้กับตัวหนึ่งกระบอก ก่อนจะออกมาเดินเล่น จนชิโร่เดินเข้ามาทักแล้วผลักเขาตกสะพานตอนที่เผลอ พร้อมรอยยิ้มที่น่าขยะแขยงนั่น.....

       "มันคง...คิดว่าฉันไม่รอดแล้วสินะ....แค่กๆ"ท๊อฟพูดกับตัวเองพลางสำลักน้ำใหญ่ หอบสังขารเปียกโชกไปด้วยน้ำที่เกือบไร้ลมหายใจไปเมื่อครู่กลับขึ้นมาบนสะพานได้อีกครั้ง เดินไปได้พักหนึ่ง ก็เห็นร่างโชกเลือดของใครคนหนึ่งเดินโซซัดโซเซอยู่

       "เทมส์!?"

       "ทะ..ท๊อฟ ไปช่วย...เอก"

       "ไปโดนอะไรมา ทำไมเป็นแบบนี้?"ท๊อฟสำรวจสภาพร่างกายของเทมส์ พบแผลลึกยาวที่กลางหน้าท้อง ไหล่ สีข้าง และที่ขาอีกหนึ่งแผล ใบหน้าซีดเซียวเหมือนเสียเลือดมาก

       "ไอ้ชิ มันบุกไปที่ห้องฉัน มันจะฆ่าทุกคน ต้องรีบไปช่วย..."เทมส์ทำท่าเหมือนจะล้มลงไป ท๊อฟจึงรีบไปช่วยพยุงทันที

       "ใจเย็นดิ แล้วแกไหว...."

       "ไหวอยู่แล้ว รีบไปเถอะ"ท๊อฟถอนหายใจ เมื่อเทมส์ดื้อจะไปให้ได้ แต่เนื่องจากสภาพร่างกายของทั้งคู่ยังไม่เต็มร้อย จึงได้แต่ผลัดกันพยุงกันไปอย่างทุลักทุเล รีบไปเพื่อให้ได้ช่วยเอกทัน เนื่องจากว่าคอนโดของเอกอยู่ไม่ไกลจากแม่น้ำเจ้าพระยา ใช้เวลาไม่ถึง 10 นาทีจึงมาถึงคอนโดของเอก

       ขึ้นลิฟท์มาเห็นชิโร่คร่อมเอกไว้พอดี ด้วยความตกใจ ท๊อฟจึงรีบชักปืนออกมายิงทันที แต่เพราะร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ ความแม่นยำที่ลดลงทำให้ท๊อฟยิงเฉียดปลายจมูกของชิโร่ไปเพียงนิดเดียว

       ปัง!

       "เหอะ...ว่าแล้วว่าพวกแกต้องยังไม่ตาย ไอ้ท๊อฟ...ไอ้เทมส์..."ชิโร่หันมาตามทิศทางของเสียงปืน ใบหน้าแสดงความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

       พลั่ก!!

       "เฮ้ย!"ชิโร่ร้องลั่น เมื่อเอกรวบรวมแรงถีบคนตรงหน้าสุดแรง จนชิโร่ที่ไม่ทันระวังหงายหลังล้ม รีบแย่งมีดในมือของฝ่ายตรงข้ามมา สลับขึ้นคร่อมไว้แทน และจ่อมีดไว้ที่คอหอยของชิโร่

       "บอกมา แกทำแบบนี้เพื่ออะไร!!"เอกตะคอกเสียงดัง น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มทีล่ะหยด เมื่อเห็นแผล รอยเลือด และใบหน้าซีดๆ ของเพื่อนทั้งสองที่เข้ามาช่วย

       "...."ชิโร่เงียบ แสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น ก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนเป็นเศร้าแล้วพูดออกมา

       "จดหมายนั่น...บอกว่า ถ้าไม่ฆ่าพวกนายก่อน พวกนายก็จะฆ่าฉัน ฉะ ฉันไม่มีทางเลือก"ชิโร่หลบตา แววตาดูเศร้าสร้อย

       "นี่แกก็ได้จดหมายนั่นเหมือนกันงั้นหรอ?"เอกถาม ใช้มือข้างหนึ่งปาดน้ำตา ก่อนจะนำมากดตัวชิโร่ไว้เช่นเดิม

       "ฉันก็ได้"ท๊อฟร่วม

       "ของฉันก็ได้ แต่มันไม่ได้เขียนอย่างนั้น...มันบอกว่า จะมีคนนึงฆ่าพวกเราทั้งหมด ฉันเพิ่งมาเจอหลังจากที่ชิโร่มาที่ห้องแล้ว..."เทมส์กุมบาดแผลยาวที่ท้องของตนเอง เค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก

       "ไอ้อ๊อฟล่ะ?"เอกถามอีกครั้ง ดวงตาจับจ้องไปยังคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ

       "ฉันยังไม่ได้ไปหามัน...แกต้องเชื่อฉันนะ"

       ฉัวะ!

       "ฉันไม่เชื่อแกหรอกไอ้ชิ"เอกกดมีดให้เข้าไปใกล้ลำคอขาวของชิโร่มากขึ้น สติและสมาธิอยู่กับคนตรงหน้า ทำให้ไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง เสียง 'ฉัวะ' เมื่อครู่นี้จึงกลายเป็นอากาศธาตุที่ไม่ได้อยู่ในประสาทสัมผัสทางการได้ยินของเอกเลยแม้แต่น้อย แต่หารู้ไม่ว่า การที่เอกมีสมาธิดีเกินไปในครั้งนี้ จะก่อให้เกิดหายนะตามมา

       "น่าเบื่อชะมัด...ฉันกะว่าจะเล่นให้นานกว่านี้สักหน่อย....แต่มันไม่สนุกเลยสักนิด"เสียงเย็นที่คุ้นเคยและน่าขนลุกดังขึ้นจากข้างหลัง ทั้งสองหันไป พบมือและขวานเปื้อดเลือดสีแดงสด รอยเลือดที่พื้นเป็นทางยาวหายไปด้านหลังทางหนีไฟ ซึ่งเจ้าของมือคู่นั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่คือท๊อฟนั่นเอง

       "เทมส์....ล่ะ..."เอกอึ้งกับภาพตรงหน้า สมองประมวลผลไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

       "ฉันเพิ่งเฉาะหัวมันไปเองเนี่ย...แกปล่อยมันไว้กับฉัน คิดว่าปลอดภัยรึไง? จดหมายนั่นที่ฉันส่งไปมันก็บอกอยู่..."

       "เห็นมั้ย! ถ้าเราไม่ฆ่าคนอื่นก่อน ก็จะมีคนฆ่าเรา!"ชิโร่อยู่นิ่งได้ไม่นานก็สติแตก ผลักเอกออก แต่ยังไม่ทันได้วิ่งไปไหนไกล ก็ถูกขวานของท๊อฟฟันเข้าเต็มหลังจนเลือดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ เปรอะทั้งตัวท๊อฟและเอก

       "ลาก่อนชิโร่...ไม่สิ เชฟต้อม หึๆ...."

       "คนที่ส่งจดหมายนั่นไปให้ทุกคนคือแกหรอ? แล้วแก...ฆ่าสองคนนี้ทำไม...."ในหัวของเอกมีคำถามมากมายเต็มไปหมด แต่สามารถพูดออกมาได้แค่นี้ เขากัดฟันกรอด เหลือบมองร่างแน่นิ่งที่ไม่รู้ว่าเป็นหรือตายของชิโร่

       ถึงแม้ว่าชิโร่ตั้งใจจะฆ่าเขาตั้งแต่ทีแรก แต่ตอนนี้เขาซึ่งเคยเป็น 'เพื่อน' ตายด้วยน้ำมือของเพื่อนอีกคนก็อดเสียใจไม่ได้เหมือนกัน เอกกำมีดเล่มใหญ่ในมือแน่น พร้อมที่จะเขวี้ยงใส่ท๊อฟได้ตลอดเวลา ถ้ามันคิดจะทำร้ายเขาจริงๆ

       "ใช่ ฉันเอง ฉันส่งไปเล่นๆ ไม่คิดว่าไอ้ชิมันจะบ้าถึงขนาดนั้น ฉันหมั่นไส้ไอ้เทมส์ จริงๆ ฉันจะฆ่ามันตอนมาหาแกก็ย่อมได้ แต่ฉันอยากให้มันตายต่อหน้าแกมากกว่า หึๆ...ไอ้ชิบังอาจมาผลักฉันตกน้ำ ทำฉันเกือบตาย แต่ฉันก็แก้มือเรียบร้อยแล้ว ส่วนไอ้อ๊อฟที่แกถาม....มัน 'ตาย' ไปแล้ว ฉันเป็นคนฆ่าทุกคนเอง พอใจรึยัง?"ท๊อฟตอบยาวเหยียด จงใจเน้นเสียงทำประโยค ทุกคำพูดให้เอกจี๊ด และยังยิ้มอย่างน่าขนลุก ซึ่งไม่ใช่ทั้งบุคลิก และนิสัยของเขาเลยแม้แต่น้อย ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้

       "และคนสุดท้ายก็คือนาย....เอก ฉันไม่ปล่อยไว้หรอก"

       "แกน่ะสิบ้า! แกทำไปเพื่ออะไรวะ แกฆ่าเพื่อนแกทำไม"เอกจ้องท๊อฟเขม็ง น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง ดวงตาและสมาธิจดจ้องกับเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมานาน แต่ตอนนี้เหมือนคนไม่รู้จักกัน

       "จะถามซ้ำอะไรนักหนา ก็บอกไปหมดแล้วไง"

       "ไอ้บ้าเอ๊ย.....ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่...หยุดเถอะ เหตุผลของแกมันไม่สมกับที่จะเป็นเหตุผลเลยสักนิด"เอกสบถออกมาด้วยความเจ็บใจ พยายามเกลี้ยกล่อม ก่อนยันตัวลุกขึ้นยืน ยื่นคัตเตอร์ออกมาข้างหน้า ชี้หน้าท๊อฟ

       "นี่แกคิดจะสู้กับฉันด้วยของแบบนั้นรึไง? ปัญญาอ่อน"ท๊อฟถามกวน ไม่สนใจคำพูดของเอก ใบหน้าฉายรอยยิ้มเหยียด กระชับขวานในมือแน่นขึ้น พร้อมที่จะเล่นกับ 'เหยื่อ' คนสุดท้าย

       "เข้ามาสิ"

       "ถ้าต้องการก็จัดให้"ท๊อฟพุ่งเข้าหาเอก ก่อนที่เอกจะอาศัยช่วงขาที่ยาวกว่าท๊อฟเล็กน้อยถีบกลางหน้าอกจนท๊อฟถลาไปข้างหลัง

       "ปล่อยนะโว้ย!!"ท๊อฟขว้างขวานในมือใส่ เฉียดไหล่ขวาของเอกไปเล็กน้อย ทำให้เขาชะงัก จึงอาศัยจังหวะนั้นเข้าล็อกแขนทั้งสองข้างของเอกไว้ แล้วเอาคางกดไหล่และซุกไซร้ไปที่คอ ก่อนจะงับเข้าเต็มแรงจนเอกสะดุ้ง เอกทั้งดิ้น ทั้งเอาศอกกระทุ้งหรือเหยียบเท้า แต่แรงมหาศาลจากข้างหลังไม่ได้ทำให้ตัวเขาขยับเขยื้อนตัวได้มากนัก

       "ก่อนอื่น ฉันขอเล่นกับหน้าแกหน่อยนะ.....ที่แกเคยบอกว่าเป็นผู้ชายคนเดียวของวง แต่พอมาดูใกล้ๆ แล้ว ฉันว่าแกก็สวยไม่ต่างจากพวกฉันสักเท่าไหร่หรอกว่ะ....."

       ว่าแล้ว ท๊อฟก็กระชากคัตเตอร์ออกมาจากมือเอก เอามาระบายบนใบหน้าของเอกโดยการกรีดเป็นทางยาวบนใบหน้าหลายแผล ไล่ตั้งแต่โหนกแก้ม หน้าผาก แม้กระทั่งจมูก จนเริ่มเสียโฉม

       "ยะ อย่า...!! อ๊ากกกกกก!!!!"เอกร้องออกมาสุดเสียง แต่ก็มีแต่จะทำให้เจ็บมากขึ้นเท่านั้น

       เส้นผมทิ้งตัวตามแรงโน้มถ่วงปรกใบหน้า น้ำสีแดงขุ่นไหลเข้าตาจนเอกมองอะไรแทบไม่เห็น แม้แต่ความหวังสุดท้าย....ที่ตัวเองจะมีชีวิตอยู่

       "แก...ไม่เคยเห็นเราเป็นเพื่อนเลยรึไง...วะ...."เอกเค้นคำพูดออกมา ก่อนที่จะโดนมีดนั้นปาดเส้นเลือดใหญ่ที่ลำคอ พร้อมลมหายใจสุดท้ายที่ดับไป ไม่มีโอกาสแม้จะได้ยินว่าเพื่อนพูดอะไรต่อ

       "ฉันไม่เคยต้องการเพื่อน....."ท๊อฟทรุดเข้ากอดร่างของเอกที่กำลังล้มลงไปกับพื้น พึมพัมกับตัวเอง ตัวสั่นเทิ้ม ก่อนที่น้ำใสๆ จะไหลออกจากดวงตาแดงก่ำ ยิ่งกว่าสายเลือดของ 'เพื่อน'  ที่ 'ตาย' ด้วยน้ำมือของตัวเอง.....

       "ฉะ...ฉันขอโทษนะทุกคน.....ฉันผิดเอง ฉันไม่น่าทำกับทุกคนแบบนี้เลย ฮึก....แกด้วยอ๊อฟ ถึงแกจะเป็นคนบอกว่าให้ฉันทำอย่างนี้ก็จริง แต่ฉันก็ฆ่าแกไปแล้ว...ขอโทษนะ"ท๊อฟพูดพร่ำเพ้ออยู่คนเดียว ก้มลงกอดเอก ที่แม้จะไร้ลมหายใจไปแล้ว แต่ก็ยังอยากให้มีชีวิตอยู่ ปล่อยให้น้ำตาไหลราวก๊อกน้ำรวมกับกองเลือดอยู่อย่างนั้น จนกลิ่นคาวเลือดเริ่มจางจึงสลบไป

 

       ท๊อฟตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลด้วยใบหน้าซีดเซียวเพราะร้องไห้อย่างหนักมานานเกือบสองชั่วโมง ท๊อฟเหม่อมองสายน้ำเกลือที่ต้องเสียบไว้ที่ข้อมือเพราะสูญเสียเกลือแร่ในร่างกายนิ่ง และร้องไห้ออกมาอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

       ก่อนที่จะนำตัวท๊อฟส่งโรงพยาบาล ตำรวจได้เข้ามาสำรวจพื้นที่ พบศพของเทมส์อยู่หลังประตูทางหนีไฟที่ท๊อฟลากไปซ่อนไว้ ศพของเอกที่อยู่คาอ้อมกอดของท๊อฟ แต่ไม่พบร่างของชิโร่ มีเพียงเลือดกองใหญ่กระจายอยู่ทั่วบริเวณเท่านั้น ส่วนศพของอ๊อฟ อยู่ในสถานที่ที่ท๊อฟฆ่าหมกไว้

       ทำให้ชิโร่ถูกลงไว้ว่าเป็นบุคคลที่หายสาปสูญไป เพราะไม่มีใครรับรู้ถึงการมีชีวิตอยู่ของชิโร่อีกเลย......